Deze dagen is in het park naast Boymans van Beuningen het theaterfestival ‘de Parade.’ Een van de voorstellingen is genaamd ‘Vloeken in de kerk.’ Met een dubbeldekker bus werden we van het Paradeterrein naar de Waalse kerk vervoerd. Onderweg worden busjes uitgedeeld waarmee we bellen blazen. De “bubble” doorprikken is het onderwerp van de voorstelling die we gaan beleven.

In de kerk nemen we plaats in de banken. De acteurs representeren een aantal van de zeven deugden: geloof, wijsheid, hoop en liefde. Er wordt gebiecht: ieder zit in z’n eigen ‘bubble.’ De acteurs vertellen over hun ‘bubble’, links, liberaal, lezer van de Correspondent en de Volkskrant.

Een van hen, in zijn onderbroek, klimt op de kansel en steekt een donderpreek af: over ons en onze ‘bubbles’ en of we daar niet eens uit moeten. Mijn aanvankelijke aarzeling over deze ‘kerkdienst’ (weer een gelegenheid om met de hele santenkraam van godsdienst af te rekenen) slaat om in lichte bewondering. Ze hebben, terwijl ze mogelijk nooit in een kerkdienst geweest zijn, opmerkelijk scherp waargenomen waar het in de kerk over kan of moet gaan: dat je je afvraagt in welke ‘bubble’ je zit, allemaal lekker samen met je grote eigen, zelfrechtvaardigende gelijk.

En de voorganger in zijn onderbroek en een grijs tricootje, daar kan ik in mijn eigen dominees ‘bubble’ wat van opsteken. Gesticht kwamen we weer naar buiten.