Met een opzichter van de wooncorporatie ging ik een woning binnen die voor het stadsklooster bestemd is. In de woning waren, onverwacht, bouwvakkers bezig om gipsplaten aan het plafond te schroeven. De opzichter zei dat het hem niet toegestaan is om direct contact met de aannemer te hebben. Hij geeft schriftelijk de opdracht en gaat controleren na afloop, als de bouwlui weg zijn.

Op mijn verbaasde reactie antwoordde hij dat de regels scherp zijn: elke mogelijke verstrengeling van belangen tussen opdrachtgever en uitvoerder moet worden vermeden. Gevolg van de tijd waarin de bazen van wooncorporaties zich lieten fêteren door hun zakelijke contacten. “Voor elke opdracht zijn zes handtekeningen nodig,” vertelde de opzichter. Hij leed onder de regels.

Regels zijn de oplossing van benauwde bestuurders. Of het niet beter werkt als je medewerkers vertrouwen geeft, gekoppeld aan heldere afspraken. Iemand vertrouwen geven lijkt me vruchtbaarder en effectiever dan alles met regels te willen beheersen. Vertrouwen doet recht aan mensen, aan hoe een mens zichzelf ziet en aan hoe een mens bedoeld is te zijn.