Een paar decennia terug hadden veel mensen het over de “multiculturele samenleving.” Vandaag is dat begrip taboe. Dat is opmerkelijk. Want het lijkt me onomstotelijk dat de samenleving multicultureler is geworden, dat wil zeggen dat mensen met verschillende culturele achtergrond in één land leven.
Het begrip “multiculturele samenleving” wordt niet gezien als een feit (daarvoor hoef je maar een keer de Zwart Jansstraat af te gaan) maar eerder als iets wat gewenst werd, een ideaal en dat ideaal is nu uit de mode.
In tegenstelling daarmee spreekt men nu niet over een overheersende cultuur, die van de meerderheid, maar over ‘de gewone Nederlander’ die niet over het hoofd gezien moet worden.
Om het leefbaar te houden lijkt me een soort van gemeenschappelijke cultuur noodzaak. Hoe je je op straat gedraagt, hoe mensen hun kinderen opvoeden, hoe je omgaat met afwijkende en kwetsbare mensen. Over het gemeenschappelijke zijn we het minder eens dan ooit. Niet eens de gewone en de niet gewone Nederlander, maar wij met z’n allen niet.
Het heeft iets te maken met het individu en de groep, en in hoeverre het individu zich bewust is dat ie deel uitmaakt van iets groters dan hijzelf.
Nu we ook nog het wij-gevoel bij het komende W.K. voetbal moeten missen is dat een prangende vraag.