Honderd keer kan ik door een straat zijn gegaan en de keer daarna iets zien waarvan ik niet wist dat het er was: een gevel, een steen, een ornament, een gebouw. Heb ik honderd keer de andere kant op gekeken of hebben ze het net neergezet?

Het vergaat me zo ook met lezen. Ik zie een woord en vraag me af: heb ik er honderd keer overheen gelezen of hebben ze het pas net bedacht? Het voor mij nieuwste woord is ‘dystopie.’ De eerste keer wist ik niet direct wat het betekent. Het is het tegendeel van ‘utopie’ en het betekent zoiets als ‘een plaats waar je niet wilt zijn.’

‘Dystopie’ kom ik nu overal tegen. In stukken over boeken, in filmrecensies en in artikelen over de ontwikkeling van steden en landen.

Zegt het iets over de hoop die mensen hebben voor de toekomst, of over het ontbreken daarvan? Een utopie is een toekomst die even prachtig is als onrealistisch. Een dystopie is een toekomst die vreselijk is maar, zo lijkt het soms bij de gebruikers van het woord, net zo onafwendbaar als utopie onbereikbaar is.