Vorige week, bij het afscheid van een jong gestorven familielid, werd gesproken over vriendschap met een citaat van Winnie the Pooh dat “vriendschap een leven lang duurt …. en langer en langer.”
‘s Avonds hoorde ik hetzelfde citaat in een toespraak bij een verjaardag, dat “vriendschap langer duurt dan het leven zelf.”

Op de radio is een reclamespot voor goede doelenfondsen, waarin je een vrouw hoort zeggen dat ze later (als ze dood is) les gaat geven aan kinderen in achterstandswijken. Gesuggereerd wordt dat ze in haar testament geld bestemt voor een onderwijsproject.

Dat ons leven te kort is om alle doelen te realiseren en om aan vriendschappen recht te doen lijkt een nieuwe gedachte.

Het voorlopige, merkwaardige hoogtepunt van die nieuwe gedachte hoorde ik onlangs. Na een lang ziekbed was een vrouw overleden. Ze liet een man na en jongvolwassen kinderen. Enkele maanden na het overlijden werd de weduwnaar op zijn verjaardag verrast met een nieuwe sportwagen die aan de deur bezorgd werd en ook de kinderen werden door hun overleden moeder op hun verjaardagen met cadeaus bedacht.

Het lijkt dat we hier met een nieuwe interpretatie van ‘eeuwigheid’ te maken hebben.