In Havenzicht, nachtopvang voor daklozen aan de Willem Ruyslaan, had ik een afspraak die op zich liet wachten. In de gang kwam me een man te tegemoet: tanig postuur, spijkerbroek en sportschoenen, een jaar of zeventig. Net anders dan de daklozen die je doorgaans in Havenzicht vindt.

De man maakte een opmerking die niet bedoeld leek wat mee te delen of te weten te komen. Hij sprak Nederlands met een zwaar Amerikaans accent. Op mijn vraag of hij hier op bezoek is vertelde de man dat hij vijftig jaar geleden naar Amerika emigreerde, trouwde en een zaak begon, scheidde, ergens anders naar toe trok, opnieuw trouwde en een zaak begon, weer scheidde en ergens anders naar toe trok. Hij had er twee kinderen aan over gehouden. Nu was hij op bezoek in Rotterdam, waar hij vandaan kwam. Om nog een keer te zien waar hij vandaan kwam, om uit te vinden of er nog iemand over was van vijftig jaar geleden. Schijnbaar niet dus.

Ja, zei hij op mijn vraag, hij ging gauw weer terug.

Een mens die een plek zoekt om het anker uit te gooien, maar zo lang onderweg dat het anker vergeten is en kwijt. Verder trekken is zijn lot, de haven nog niet in zicht.