Een doodshemd heeft geen zakken, dus moet iemand anders na onze dood alles regelen dat we achter laten. Een mens sterft zo twee keer, of nog wel vaker. In elk ding dat je moet regelen wordt het overlijden van je dierbare onherroepelijker. Als de boedel verdeeld is en het huis ontruimd, resten jou als gestorvene nog slechts twee vierkante meters grond waar je gedachtenis nog een poos mag verblijven. Na een crematie blijft dat zelfs niet eens over.

Het overkomt iedereen wel eens een keer, of vaker dat je zo’n proces moet begeleiden. Ik ben aan de beurt vanwege mijn overleden zusje. Executeur ben je dan, een wat macabere titel voor een inderdaad nogal macabere dienst. Een dagtaak lijkt het wel te zijn.

Eerst maar eens alle goed doelen verwittigen, dat hun weldoenster er niet meer is. ‘Oke’, antwoordt de meneer van het Humanistisch Verbond. Als ik zeg dat ik dat helemaal niet zo ‘oke’ vindt, begint hij wat te schutteren en noteert naam en adres van zusje. Het gesprek eindigt met de vraag of ik dan misschien lid wil worden… Ach ik heb al een verbond, antwoord ik.

Bankrekeningen worden geblokkeerd en krijg het maar eens voor elkaar de geldstroom voor licht, gas en water in beweging te houden. Veel empathie aan de telefoon maar stroperige processen om de te naamstelling over te zetten.

En dan de spullen. Mijn zusje las graag en had zich een aardige bibliotheek opgebouwd.  Maar ja om de boeken van Bernlef, Maarten ’t Hart of Mak nóg eens in huis te halen daar zit niemand op te wachten. De kerk levert uitkomst. Met megatassen van de Action slepen we ze de zolder op van het klooster naast de kerk waaruit zusje ook is uitgedragen. We worden hartelijke bedankt. Er zit éen boek tussen dat misschien wel een tientje oplevert, waarschuwen de dames van de kerk…. ‘wilt u dat niet voor u zelf ….’Dacht het niet. Alles voor de boekenmarkt in november.

En dan al die schriften, opzetten van lessen en foto’s van geslaagde uitjes met collega’s en leerlingen, wat moet je daar mee doen? En meer dan twee, drie koekenpannen wil niemand meer hebben. Kringloop is dus de uitkomst. Terre des Hommes wordt mijn favoriete adres. Om de twee uur kom ik aan en word met een glimlach uitgezwaaid.

Het relativeert ieder zucht naar bezit en verzameldrift. Thuis maar gauw eens een flink gat slaan in mijn eigen bibliotheek. Met Kerst is er weer een boekenmarkt…