In de DDR, voormalig Oost Duitsland, noemde men kerstengelen “Endejahrsfiguren,” deel van het overheidsbeleid dat het openbare leven van religieuze smetten wilde zuiveren. Kerstengel werd een politiek statement. In Nederland worden nu ook paaseieren en de paashaas politieke statements omdat ze verwijzen naar het Paasfeest. Want volgens sommigen staat het Paasfeest onder druk vanwege multiculturele toegeeflijkheid, zij zien erop toe dat een paasei een paasei heet en geen voorjaarslekkernij.

Men zit met zichzelf in de knoop. Wie ben ik: een consument, een Rotterdammer, een Turk, een Nederlander, iemand uit de Joods-Christelijke traditie of, om alles te omzeilen, een kosmopoliet? In het bijbelverhaal dat de oorsprong is van het Christelijke Paasfeest speelt bij mensen de vraag “wie ben ik” een rol. Zij maakten deel uit van een beweging om de figuur Jezus. Toen die gedood werd was het ook met de beweging afgelopen.

Pasen is een vreemde ruil: de dood van één betekent leven voor anderen en daarmee de geboorte van een nieuwe beweging. Het kenmerk van die beweging is dat de mens compleet ‘ontgoddelijkt’ wordt. God is mens geworden tot en met zijn sterfelijkheid. De mens kan ophouden zich als een god te gedragen, hij aanvaardt zichzelf zoals-ie is en een ander evenzo. Op het eerste gezicht een beperking, maar het is een bevrijding als je gezien wordt zoals je bent en voortaan zo kunt zijn.

Vrolijk Lentefeest gewenst!