In het Franciscus ziekenhuis (dat voortaan Franciscus zonder “Sint” heet, werd met nadruk verteld, alsof men daarmee een grote knoop had doorgehakt) was een ontmoetingsochtend voor voorgangers van religieuze gemeenschappen in Rotterdam Rijnmond. Bij “Voorgangers van religieuze gemeenschappen” denk ik niet meteen dat ik daarmee word bedoeld maar ik ging er toch naar toe.

Onderwerp van de ochtend was “begrip en onbegrip rond het levenseinde.”

In het Franciscusziekenhuis hebben ze naast andere geestelijk verzorgers ook een geestelijk verzorger met de titel Consulent Levenseinde Vragen (CLV). Uitgelegd werd hoe zorgvuldig en secuur met vragen van mensen die niet meer willen leven wordt omgegaan.

Een islamitische geestelijk verzorger deed het verhaal van een jonge man, moslim, die op de fiets was aangereden en een dwarslaesie opliep. Als verlamde man wilde hij niet verder. Hij wilde dood. In gesprekken met de geestelijk verzorger kwam de op de achtergrond geraakte gelovigheid van de jonge man naar boven. Na verloop van tijd kreeg hij weer zicht op het leven en stelde hij vast dat het leven in een rolstoel niet onderdoet voor een ander leven. Hij was, vertelde hij aan de geestelijk verzorger, twee keer geboren. Een keer nadat God hem in de buik van zijn moeder had geformeerd. De tweede keer toen hij het leven ontdekte als mens met een tekort.

Soms lijkt, soms is er geen verschil tussen mensen, tussen de ene religie en de andere, tussen de ene God en de andere.