In Nederland is januari de maand van de spiritualiteit. Bij “spiritualiteit” denk ik aan chakra’s en klankschalen, kortom het appelleert aan mijn eigen benauwde en bevooroordeelde kleingeestigheid.

Dit jaar is “compassie” het onderwerp van de maand van de spiritualiteit. Bij “compassie” denk je aan de vluchtelingen die naar Nederland komen, aan de vrouw die voor Albert Heijn staat met de daklozenkrant, aan wat een mens bij een ander mens kan wakker maken. Mensen gedreven door compassie doen iets goeds voor een ander. “Compassie” komt uit iemands binnenste op, het is spontaan, niet beredeneerd en niet berekend.

Maar als thema van de maand van de spiritualiteit krijgt het in mijn oren iets willekeurigs, iets van een luxe artikel, iets waartoe je spirituele gesteldheid je zou kunnen bewegen. Het zou kunnen zijn dat compassie niets te maken heeft met spiritualiteit. Omdat compassie geen vrucht van de geest, maar van de geestloosheid is, niet van de rijkdom die iets uit te delen heeft, maar van de armoede die de hand ophoudt.

Compassie, daar weet de mens wat van die zijn eigen afhankelijkheid onder ogen heeft gekregen en daarom in een ander herkent wat in zijn eigen binnenste bestaat.