Zondag aanstaande worden de glasinlood ramen in het hoogkoor van de Laurenskerk onthuld. We maken er een feestelijk gebeuren van.

Op de een of andere manier moet ik steeds maar denken aan de nieuwe kerkramen voor de Zuiderkerk. Die kerk is nog slechts een herinnering. Hij ging ten onder bij het bombardement op 14 mei 1940. Een royale kerk, een centraal bouw in neogotische stijl gebouwd, gedekt met een pyramide dak met daarop een slanke lood gedekte toren. Een kerk met veel hoge vensters. Voor die vensters maakte de Rotterdamse kunstenaar Marius Richters glas in lood ramen. Van hem is werk bewaard in de Raadzaal van het Stadhuis. De kartons van de ramen zijn er ten dele nog van bewaard. De ramen kwamen tot stand dankzij de inspanningen van ds. Oberman, toen een heel actieve predikant in onze Hervormde Gemeente.

Ze waren net klaar, toen kwamen de vliegtuigen op die dinsdag de 14^e mei. Kerk en ramen zijn verdwenen. Waar de kerk stond, is nu water, tussen Glashaven en Wijnhaven. Er is zelfs nergens een plaquette die aan de kerk herinnert. Kunstenaars zijn wel gewend dat hun werk niet eeuwig blijvend is. Bij Marius Richters moet het toch diepe voren hebben getrokken. Zo veel werk en dan ineens weg…. De bezetting moest trouwens nog beginnen…

Glas in lood ramen zijn kwetsbaar. In tijden van oorlog, bij bombardementen en beschietingen zijn dit soort ramen de eersten die getroffen worden. Door de luchtdruk worden ze gewoon uit de sponningen geschoten. Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn in veel kerken in Europa uit voorzorg die ramen maar uitgenomen en ergens veilig opgeslagen. Bij de Zuiderkerk was die vooruitziende blik nog niet aan de orde.

Het plaatsen van ramen is daarmee een acte van geloof. Ze staan er voor de toekomst. En daar geloven we toch maar in.