Bob Dylan heeft de literatuur-Nobelprijs gewonnen zag ik toen ik de krant van de deurmat raapte. We hebben een van zijn laatste cd’s, waarop hij klinkt als een kat met astma. Van enkele van zijn teksten ken ik zoals de meeste mensen een paar frasen als “blowing in the wind,” maar heb me er nooit in verdiept en kan niet oordelen of het poëzie is die wat betekent.

Van Bob Dylan weet ik eigenlijk alleen dat hij altijd anders is dan wat mensen van hem denken of willen. In de jaren zestig zong hij tegen de oorlog in Vietnam en tegen het establishment. Hij was het oertype van de protestzanger. Vervolgens bleek hij opeens ‘in de Heer’ te zijn, tot ontsteltenis van zijn fans. Toen alle zangers met een elektrische gitaar zongen, hield Bob Dylan het bij een akoestische, en toen iedereen een akoestische gitaar koos, nam hij een elektrische.

Dat iemand met mee- en tegenwind volhardt om zichzelf te zijn zal geen verdienste zijn om voor de Nobelprijs in aanmerking te komen. Maar ik vind het wel mooi en zal met nieuwe aandacht naar de teksten van Bob Dylan luisteren.