De oranje geschilderde Boeing met de medaillebehangen kampioenen was goed en wel op Schiphol geland of het was gedaan met de lange Nederlandse Sportzomer. De mediale aandacht voor Rio, voor de Tour de France en voor het voetbal-EK had veel nieuws naar de achtergrond verdreven. Het leek alsof vrede over de wereld was neergedaald, enkele aanslagen en rampjes uitgezonderd, maar die narigheid werd al gauw verdrongen door aandacht voor de prestaties van Bauke, Tom, Daphne en Yuri.

Sinds Rio voorbij is zijn er weer volop beelden van door bommen gewonde Syrische jongetjes, maakte een aardbeving honderden slachtoffers en is er “breaking news” over Clinton’s emails of over Nexit, Lexit of Brexit. Voor sommige van die dingen zou een permanente vorm van sportzomer een oplossing zijn: het hele jaar door voetballen, handboogschieten en wielrennen met directe beelden en nog veel meer nabespreking en niemand heeft meer zin in een referendum.

‘Sportzomer’ laat zien wat de behoefte om geamuseerd te worden en betrokken te zijn bij wat om ons heen gebeurt met elkaar te maken hebben. Vroeger hadden de mensen God, die niet alleen zei wat ze niet mochten, maar die ook voor een vorm van evenwicht en relativering zorgde. Nu hebben we daar de ‘sportzomer’ voor.