Op de vroege donderdagochtend stonden we met een handvol buurtbewoners voor het huisnummer 34 op het Pijnackerplein. De gemeente had een paar tegels gelicht en midden in het trottoir een gat gegraven. Tussen de tegels werden twee vierkante stenen met messingplaatjes geplaatst waarna het gat gevuld werd en het trottoir weer dichtgemaakt.

Op nummer 34 woonden tot 1942 of 1943 Salomon van Gelderen, geboren in 1893, en zijn vrouw Esther van Emden, geboren in 1903.

Hun namen staan in de messing plaatjes gegraveerd, hun geboortejaar, het jaar waarop ze gedeporteerd zijn, de datum en de plaats van hun einde. Salomon is in 1944 vanuit Westerbork in Auschwitz gekomen en werd daar op 22 mei vermoord. Esther kwam in 1943 uit Westerbork in Sobibor aan en werd daar, een jaar eerder dan haar man, op 21 mei omgebracht.

Een buurman was te weten gekomen dat Salomon en Esther geen kinderen hadden, hij was handelaar in textiel of in lompen. Niet bekend is of het echtpaar is opgepakt bij een razzia of dat ze zelf naar de trein zijn gegaan.

Ik zal er nog vaak langs of overheen lopen, gedachteloos, die plaatjes met de namen van Salomon en Esther van Gelderen. Maar gisteren niet, vandaag niet en zo nu en dan zal ik of iemand anders naar de grond kijken, de plaatjes zien, de namen lezen en ze zachtjes uitspreken.