Maandag reisde ik met de trein naar Utrecht en later van Utrecht naar Amsterdam. In Amsterdam moest ik naar iemand in Zuid. Op de plaats van bestemming werd pas na enige tijd open gedaan. Ik was onzichtbaar omdat ik niet recht voor de bewakingscamera gestaan had. Mij werd verteld dat in de buurt af en toe overvallen worden gepleegd door mannen met hesjes van pakketbezorgers die aanbellen en naar binnen dringen. Bij een bekende was het huis leeggeroofd en de Maserati meegenomen. Ik zei dat we in Rotterdam zulke voorvallen niet hebben.

Met de trein in Rotterdam teruggekeerd zocht ik m’n fiets in de stalling op. Die bleek gestolen. Ik dacht, dat krijg je van dat gepoch over dat het in Rotterdam allemaal wel meevalt. Het was dan geen Maserati, altijd nog wel een Gazelle. In woede en verwarring liep ik naar huis. Thuis aangekomen was ik enigszins gekalmeerd. Ik had de fiets een jaar of twintig gehad. Hij zag er nog aardig uit, maar hij was karsversleten. Bij het op een brug naar boven fietsen kraakte hij amechtig in zijn binnenste, er zat een lelijke slag in het achterwiel, de lichten waren kapot en het ergste euvel: bij het over een verkeersdrempel fietsen klapte het zadel naar voren of naar achteren. Ik kreeg het niet meer vast op de zadelpen geschroefd.

Mocht u, lezer, op straat iemand tegenkomen op een zwart Gazelle herenrijwiel balancerend met het achterwerk op een zadelpen, wil mij het genoegen doen hem nog een heel fijne dag te wensen.