Deze week kwamen de Rotterdamse predikanten bijeen in Schiebroek. Onderwerp was wat Kerken kunnen als er in hun omgeving een calamiteit gebeurt. Een deskundige hield ons voor: “wat je zelden doet, doe je zelden goed.” Je moet je als kerk richten op wat je kunt: een gesprek voeren, een opvang regelen. Inge Hutte is medewerker van de stad Rotterdam, ze is verantwoordelijk voor geestelijke verzorging bij ongevallen en rampen. Ze wordt opgeroepen als er “iets groots” is gebeurd. Bij voorbeeld een grote brand, of zoals onlangs de tijdelijke opvang van vluchtelingen. Ze zei dat de kerken niet te bescheiden moeten zijn: ze hebben in een buurt vaak een beter netwerk dan anderen, ze doen wat ze zeggen en ze worden ook door de gemeente gewaardeerd.
We kregen de opdracht om met elkaar te praten over wat we in geval van een calamiteit zelf zouden ondernemen. Ik kan daar voor mezelf kort over zijn: als er iets ernstigs gebeurt ben ik niet zelden de laatste die het in de gaten heeft.