Toen ik gisteren uit de Pauluskerk naar buiten kwam en tussen de hoeveelheid aangespoelde fietswrakken in de rekken voor de kerk mijn eigen fiets (geen wrak) opzocht werd ik aangesproken met de vraag of ik iets bij me had om een sigaret aan te steken. Ik zocht tevergeefs mijn zakken na, ondertussen denkend dat de volgende vraag die om een kleine financiële bijdrage zou zijn, en dat ik niet meer had dan een enkel schamel muntje, toen de ander met een glimlach een rode aansteker tevoorschijn haalde waarmee hij zijn sjekkie aanstak.

Zijn vraag was niet meer dan een manier geweest om mij staande te houden, zei hij, en hij vroeg vervolgens niet naar geld, hij had iets te vertellen. Hij was even daarvoor uit het ziekenhuis ontslagen waar hij met zoiets als een hartstilstand was terecht gekomen. De politie had hem ergens in de stad zittende op de stoep gevonden en naar het ziekenhuis gebracht. Hij herinnerde zich niets meer, hij wist niet wat er met hem gebeurd was, noch waar. Het enige wat hij nog had was het sleuteltje van zijn nieuwe fiets, maar waar hij de fiets had gelaten wist hij ook niet meer.

Ze hadden hem goed verzorgd in het ziekenhuis. Hij kwam uit Frankrijk en daarvoor uit Marokko, was nu al jaren in Rotterdam, woonde in de daklozenopvang, werkte overal en nergens en hij was van plan het nog lang vol te houden, want hij voelde zich weer prima. Ik wenste hem het beste en hij mij de zegen van God.