Achteruit en vooruit kijken
Voor de tweede keer hebben we Pasen gevierd in Corona omstandigheden. Een jaar geleden waren we in de “intelligente lock-down.” Als ik me goed herinner in een gemoedstoestand van verbazing over wat de wereld overkwam en van optimisme over de aanstaande beteugeling van de pandemie. Als het zomer werd zou alles weer min of meer normaal zijn. De zomer kwam, de herfst, de winter en weer een voorjaar.
Nu is de gemoedstoestand er een van ongeduld. Versoepelingen staan voor de deur, maar hoe dit te rijmen is met de niet overtuigende daling van het R-getal is niet erg duidelijk.
Wat blijft is de verbazing over een virus dat het menselijk leven wereldwijd kon ontwrichten. Dat onze natuurlijke omgeving niet aan ons onderworpen is, dat de natuur niet door de mens beheerst wordt, is een feit dat nog amper is doorgedrongen. Het is te hopen dat we met een vaccin in ons arm niet binnenkort denken dat we ‘het weer de baas zijn’ en gewoon verder kunnen.
De tijd van het kolonialisme is voorbij, maar onze voorstelling van de mens als kolonisator, die alles aan zich onderwerpt, zit er nog diep in. Hoe we er, wat dat betreft, over een jaar aan toe zijn?