Mijn vader zaliger had veel plezier in het berichten over mensen die in flagranti werden aangetroffen bij het openschuiven van de liftdeuren en soortgelijke verhalen. Roddel en achterklap, in niet al te kwaadaardige vorm en mate, zijn een beetje de franje van de menselijke interactie.

Het nieuws over de Voice of Holland heeft in de afgelopen dagen al het andere naar de achtergrond verdrongen, de debatten met de nieuwe regering, de vulkaanuitbarsting op Tonga en de dreigende oorlog in Oekraïne. Kandidaten van een t.v. talentenshow zijn in een onzekere en afhankelijke positie. Terecht dat het in het nieuws komt wanneer anderen van die afhankelijkheid misbruik maken. Al even terecht lijkt me de vraag of de mensen die voor het t.v. programma verantwoordelijk zijn, zich daar niet al veel eerder van bewust waren of hadden kunnen zijn.

Er is niets op tegen wanneer machtsmisbruik aan de kaak gesteld wordt en de Me Too-beweging heeft onmiskenbaar goede kanten. Maar de andere kant is dat de sensatie, het zich verlustigen over andermans gedrag, het veroordelen van mensen (trial by media) de ongeremde hoeveelheid aandacht, krantenpagina’s vol, te denken geeft. Hoe ernstig neem je jezelf als journalist of erbij gesleepte deskundige of publiek als je daar zó in opgaat?

Het gaat om de slachtoffers, het gaat om het onrecht. Maar de slachtoffers worden alleen maar grotere slachtoffers dan ze al waren en dat de berichtgeving erop uit is om iets op te helderen of recht te zetten, daar geloof ik niets van. Het komt erop neer dat de producenten van het nieuws en de consumenten, ongeveer onze hele samenleving, getypeerd kunnen worden als een vieze man, met de broek op de knieën.