In de krant was een artikel over Aretha Franklin, de gospelzangeres die een jaar geleden overleed. Tijdens haar leven werden opnames voor een film gemaakt, de vertoning van de film heeft ze altijd tegengehouden. Nu, na haar dood, is die er wel. De film heet “Amazing Grace,” naar het lied dat Aretha Franklin onsterfelijk maakte. Ze zingt het in de film en volgens de recensent is dat een verpletterende ervaring.

Ik dacht aan Obama die Amazing Grace begon te zingen bij een toespraak voor een vermoorde zwarte dominee. En aan het verschil tussen de ene Amerikaanse president en de andere. Amazing Grace is niet uit de Amerikaanse gospeltraditie, maar de emotie die het lied oproept past beter bij zwarte dan bij witte christenen.

Is dat zo omdat de ene groep, de zwarte, meer weet heeft van het lijden en daarom de “ervaring van genade” meer in het lijf heeft zitten dan de andere? En is dat dan een vorm van hemelse gerechtigheid, die de ene groep ontvankelijk en de andere doof en blind maakt voor de ervaring van ‘genade’?

De film ga ik in ieder geval zien.