In een protestantse kerk in Den Haag woont sinds een dag of tien de familie Tamrazyan, vader, moeder en drie kinderen. Ze hebben negen jaar vergeefs geprobeerd om Nederlandse papieren te krijgen. Om te voorkomen dat ze op het vliegtuig gezet worden hebben ze eerst in Katwijk en nu in de Haagse Bethelkerk toevlucht gezocht. Degene die in de Bethelkerk de doorlopende kerkdienst regelt (want de politie komt niet binnen als er een dienst aan de gang is), vertelde dat het vinden van voorgangers voor diensten midden in de nacht geen enkele moeite kost, kerkgangers soms wel. En ze vertelde over de vele steun uit het hele land voor de actie in de Bethelkerk.

Ik bracht er tegenin dat Armenië een arm land is en waarschijnlijk corrupt, maar niet onveilig en dat daarom Armeniërs niet voor asiel in aanmerking komen en dat wist de familie Tamrazyan tenminste al negen jaar. Maar, zei de coördinator van de Bethelkerk: “Als ze op een dag bij je op de stoep staan en om onderdak vragen, als medechristen, wat doe je dan?”

Daar had ik niks tegen in te brengen. We waren het er ook over eens dat zo’n illegale actie als deze het suffige imago van de kerk geen kwaad doet.

Hoe het af zal lopen? Ik denk voor de familie niet gunstig. Wie er dan wat bij gewonnen zal hebben? De kerk die niet doof was voor de roep om hulp? De familie, omdat ze niets ongeprobeerd lieten? Het recht dat z’n beloop krijgt? Voornamelijk verliezers, vermoed ik.