Als je binnen de Nederlandse (Protestantse) Kerk de gemoederen wilt beroeren dan moet je over de Joden beginnen, beter gezegd over Israël. In de kerkorde staat dat de Nederlandse Kerk “onopgeefbaar verbonden is met het volk Israël.” Sommigen willen van die formulering af en hem vervangen door een verklaring dat de Kerk tegen antisemitisme is.

Van de onopgeefbare verbondenheid wordt gesproken omdat het christelijke geloof voortkomt uit het joodse geloof en van het volk Israël wordt gesproken omdat joods zijn niet alleen betekent dat je religieus bent, maar bij een volk hoort, Israël.

Het is ingewikkeld want je bent geneigd te denken dat de onopgeefbare verbondenheid slaat op verbondenheid met de staat Israël en dat daarmee de nederzettingenpolitiek en de positie van de Palestijnen als tweederangs mensen goedgekeurd worden. Het wordt nog ingewikkelder omdat nogal wat (Amerikaanse) christenen in premier Netanyahu God zelf aan het werk zien.

Lees verder &?8220;Onopgeefbaar&?8221;

Iemand had het over het geluid dat bij een stad hoort. Ik dacht aan wat het typische geluid van Rotterdam is. Het bonken waarmee de heipalen de grond in gaan, `hier klopt het hart van Rotterdam?’

Ik zou kiezen voor het geluid van het schrapen van de stoelpoten over de houten terrasvloer van Café Centraal in een stille Zwart Jansstraat. Als ik er op een vroege zondagochtend langs fiets worden de stoelen neergezet en even later, nog voordat de straat wakker is, zitten de eerste gasten er achter de koffie sigaretten te roken. Alsof de veranderingen in de wijk, de gedaanteverwisseling van de straat, alsof het allemaal aan het publiek van Cafe Centraal is voorbijgegaan.

Ze zijn geen bolwerk tegen de multiculturele samenleving, geen protestgroep tegen het rookverbod in de horeca, ze doen wat ze altijd gedaan hebben en het lijkt alsof het altijd zo zal blijven. Naast het veelgeprezen vermogen om zich aan te passen en te vernieuwen is het een onderschatte kwaliteit van de menselijke soort: een zekere mate van onverstoorbaarheid.

De zomer is niet de tijd om naar de bioscoop te gaan, ik ben er al lang niet geweest. De filmrecensies in de krant lees ik wel vluchtig door. Er is een nieuw genre: de vrouwen-horror film. Door vrouwen gemaakt of met vrouwen in de hoofdrol. Verder valt op dat al langer geen nieuwe rampenfilm is verschenen. Misschien is het daar de tijd niet voor.

In de natuurlijke behoefte aan huiver voor ondergang, die doorgaans de aanleiding is om naar een rampenfilm te gaan, wordt vooralsnog voorzien door president Trump. Zo tenminste verklaar ik m’n bijna dwangmatige belangstelling voor zijn presidentiële optreden. Steeds denk ik: kan het nog erger? Het blijkt altijd nog te kunnen. Er kunnen rampen gebeuren, oorlogen uitbreken, economieën instorten; het lijkt alsof het elke dag dichterbij komt, maar tot nu toe niet dichter dan de aankondiging van ‘fire and fury.’ Vrijwel elk bericht over Trump eindigt met een cliff-hanger. Hoe zal het verder gaan?

Het zou me niet verbazen als hij zichzelf voorstelt als iemand die de hoofdrol in een film aan het spelen is. Ik denk dan aan een rampenfilm. Hij zelf waarschijnlijk niet.

Ze is zestig geworden, ik ben nog geen drie jaar ouder. Maar voor m’n gevoel zijn we uit verschillende tijdperken, Madonna, “the queen of pop” en ik.

Ze intrigeert me, of liever: de mensen die met haar dwepen, omdat ik me daarbij zo weinig kan voorstellen. Ze zal vroeger ook wel Barbiepoppen hebben gehad, zoals mijn jongere zussen. Er waren verschillende Barbies: met bruids outfit , met safari outfit, met paardrij outfit en zo voort.

Madonna heeft zichzelf tot een Barbie gemaakt. Er is een Madonna als sex idool, een type dat d’r beha over de bloes in plaats van eronder draagt, Madonna als heilige met gevouwen handen en met christelijke symbolen behangen. Madonna “the queen of pop” is haar favoriete Barbie.

Ze heeft zes kinderen, waarvan vier geadopteerd uit Malawi. Je zou denken dat die kinderen bij de Barbie moeder outfit horen, maar ze schijnt een toegewijde moeder te zijn. In de krant vertellen fans dat Madonna hen geleerd heeft dat ze zichzelf kunnen zijn. De mens als zijn eigen kunstwerk.

Toch maar: van harte gelukgewenst!

Als student leerde ik over de theorie van de rouwverwerking van Elisabeth Kübler Ross die, denk ik, toen nogal in de mode was. Zij onderscheidde vijf fasen in een rouwproces: ontkenning, strijd, onderhandelen, depressie en aanvaarding.

Een bankier vertelde dat ze bij de bank waar hij gewerkt had de rouwverwerkingstheorie van Kübler Ross gebruikten. In de ‘dealingroom’ op de bank werden transacties van soms honderden miljoenen gedaan. Als een transactie mislukte maakte de employee die hem had afgesloten iets door wat hetzelfde is als een rouwproces. Met Kübler Ross’ theorie rekende men erop dat het verlies vlotter werd verwerkt en dat men eerder in staat was een volgende transactie succesvol te doen.

Hij rekende voor: als van alle transacties gemiddeld 60 % succesvol is en 40% niet, als nu met hulp van Kübler Ross de 60% naar 62% kan worden gebracht, dan is dat al een aardige som.