Het bereiken van de leeftijd van 65 jaar, wat me deze week overkwam, was voor de generaties na Willem Drees een gebeurtenis die met een bloem in het knoopsgat, een afscheidstoespraak en, als het meezat, een nieuwe fiets een nieuwe, of de laatste levensfase, inluidde.

Sinds 65 het nieuwe 50 wordt genoemd is elke associatie met “mijlpaal in het leven” vervallen, en daarmee ook de ingang naar de laatste levensfase.

Op het Pijnackerplein is deze week geen RET vrij-reizen-pas op de deurmat gevallen, geen uitnodiging om lid te worden van de Ouderenpartij, met ingesloten portret van Jan Nagel voor aan de muur, geen aanbieding van Omroep Max. Noch een brochure van de ANWB met overwinteringsmogelijkheden aan de Spaanse kust. Vijfenzestig worden, daar is dus niets bijzonders meer aan.

Wel verbaasde ik me over de variëteit aan verjaardagskaarten met het getal 65. Daarvoor hartelijk dank!

Acht maanden geleden, toen we nog beduusd zaten te bekomen van de eerste schrik vanwege de pandemie die ons bestaan op z’n kop had gezet, kon je ook opgewekte geluiden opvangen. Van hen die handenwrijvend riepen “never waste a good crisis” en die ons wezen op de streeploze hemel en het geluid van vogels die de stad hadden overgenomen. Ik bewonder optimisme, maar vals optimisme (waar de profeten in het Oude Testament de vloer mee aanvegen) is bedrog.

Want ondertussen willen we nu dat alles weer gewoon wordt zoals het was.

Op de aarde is driekwart van de dierenpopulatie aan het verdwijnen. Eerder hadden we zoiets al over de insecten gehoord. Voor wie veel buiten is en zijn ogen de kost geeft, is dat geen verrassing.
De mensen leggen een immense druk op alle ecosystemen op de aarde, de pandemie is daarvan een van de gevolgen, die nu niet de planten en de insecten maar onszelf treft.

Vals optimisme is alom. Zoals het idee om een paar dingen aan te pakken: de veestapel, overbodig woon-werkverkeer, waarna we weer verder kunnen met ons leven. Pessimisme kunnen we ons niet permitteren, dat is misdadig tegen de generaties die na ons komen. We moeten ons leven veranderen, niet omdat we het willen, ook niet omdat we het kunnen, maar omdat er geen andere wegen te gaan zijn.

Het is tijd voor een nieuw soort optimisme.

Een printer heb ik om preken af te drukken, rekeningen en nog een paar dingen. Af en toe sputtert het apparaat, meestal omdat een inktpatroon leeg is. De printer kan in kleur afdrukken. Ik gebruik alleen zwart, maar ook de rode, blauwe en gele inktpatronen raken leeg, omdat ze – zo is me uitgelegd- na verloop van tijd uitdrogen.

Als het display aangeeft dat een kleurpatroon ‘leeg’ is, dan kun je ook geen zwart witte kopieën meer afdrukken. Het is een vorm van bedrog waar je nooit over hoort, te klein bier voor Forum voor Democratie en Henk Krol. En waar ze bij Hewlett Packard lachend schatrijk van worden.

Ik ga dan maar in de Zwart Janstraat naar de Handyman om nieuwe inktpatronen te kopen. De Handyman was gesloten, op de dichtgeplakte etalage stond dat er binnenkort een winkel in fitness en gezondheidsprodukten geopend werd.

Inktpatronen, stofzuigerzakken en dergelijke leken me al geen bloeiende handel. Dat de winkel dicht is verbaast me niet. Chique ouderwets vond ik dat het personeel van de “Handyman” een blauwe stofjas droeg. Nu kun je nog naar de Reformzaak Van Mastrigt, een stukje verderop, om door een grijze stofjas geholpen te worden.

Om onze zomer af te sluiten wandelden we een paar dagen in de buurt van Trier. Toen we uitgewandeld waren bekeken we Trier, 2000 jaar geleden door de Romeinen gebouwd. Van de bezienswaardigheden bezochten we de Basiliek, in de vierde eeuw gebouwd als troonzaal voor de keizer uit Rome, nu een kerk, het geboortehuis van Karl Marx en de Katholieke Dom waar de mantel van Christus bewaard wordt, het hemd waar volgens het evangelie de soldaten om geloot hebben aan de voet van het kruis.

Het geboortehuis van Karl Marx viel tegen, evenals de Dom die verpest is door de barokke versiering. De Basiliek vonden we prachtig, in zijn soberheid van grote schoonheid. In de loop van zijn geschiedenis is het gebouw ingestort (ingewikkelde dakconstructie), geplunderd (de Noormannen), tot stal gemaakt (de Fransen), gebombardeerd (Tweede Wereldoorlog) en altijd weer herrezen. Het is de Europese geschiedenis, waar de Kerk (het geloof, niet het gebouw) ook deel van is.

De ontploffing op 4 augustus die een groot deel van Beiroet vernielde is een ramp. Een ramp in een land waar de ene ramp op de andere volgt: een burgeroorlog, de miljoenen vluchtelingen, en altijd de corruptie waarin alle herstel wordt gesmoord.

Een oorzaak is de verschuiving in de samenstelling van de bevolking. In Libanon waren tot in de twintigste eeuw de christenen in de meerderheid. Met de stroom Palestijnse vluchtelingen uit Israël, (onder wie ook veel christenen) groeide het moslimdeel. De christenen werden een minderheid maar trekken nog wel aan de touwtjes. Dat is, op zijn simpelst, het probleem Libanon.

De Libanese christenen, tenminste de meerderheid, noemen zich Maronieten, volgelingen van de heilige Maron van Beit. Hij leefde als kluizenaar in de Libanese bergen en stierf in 410. De Maronieten kozen geen partij in het grote dilemma dat de christenen honderden jaren heeft beziggehouden, de vraag of Jezus mens was of God.

Al die groepen in het Midden Oosten voor wie het geloof een vaandel was en is om zich achter te scharen, het is fascinerend en vrij afschuwelijk tegelijk.

Ik kreeg een filmpje te zien waarin rapper Lange Frans en graancirkeldeskundige Janet Ossebaard aan tafel zitten en een gesprek voeren over Corona en de adviezen van de regering. Volgens hen moet premier Rutte gestopt worden, desnoods met geweld. Maar Janet Ossebaard wil geen bloed aan haar eigen handen, dat is niet goed voor haar karma. Het schijnt dat eerdere gesprekken tussen die twee via een podcast uitgezonden zijn en dat dit laatste gesprek binnen 24 uur al 100.000 keer beluisterd is. Daar kan ik, met m’n Laurenskerk podcast, een opwelling van afgunst met moeite verbergen.

Maar Lange Frans en Janet Ossebaard slaan een wartaal uit, die de gesprekken bij de kapper op het Brancoplein op mondelinge verslagen van de WRR doen lijken. Janet heeft een email gestuurd aan president Trump in het Witte Huis om hem op de hoogte te brengen van het complot waarmee onze regering en machtige mensen tegen ons samenspannen en waarin ze Trump om hulp heeft gevraagd.

Als christen wil ik voorzichtig zijn met het beschuldigen van mensen omdat ze wartaal spreken. Ik snap dat anderen die mij met mijn geloof in een God waar ik met mijn verstand niet bij kan, mij ook in de categorie graancirkeladepten onderbrengen. Ik stel me voor dat ik ook christen ben omdat dat me dat kan helpen om kritisch te zijn tegenover alle vormen van geloof, omdat de mens doorgaans minder rationeel is dan hij van zichzelf pleegt te denken.