Onze sinterklaasviering was in de loop van de jaren in het slop geraakt. We deden er nog aan, maar het werd ook wel eens overgeslagen en dat steeds vaker. Ten slotte kochten we nog een cadeautje voor elkaar, al dan niet met een gedicht dat we aan elkaar voorlazen. Ik kreeg meestal een trui en ik gaf iets praktisch terug. ‘Zachte pakjes,’ zoals die vroeger bij ons thuis met minachting werden aangeduid.

Dit jaar was het sinterklaasfeest volstrekt anders. Ongeveer zoals onze minister president zich het vierde kabinet Rutte voorstelt: sprankelend, gerevitaliseerd. De oorzaak van de verandering was het kleinkind van bijna vier jaar. Hij had avond aan avond het sinterklaasjournaal op de t.v. gevolgd, hij was buitengewoon geïnteresseerd in schoorstenen en hij had zich een behoorlijk repertoire aan sinterklaasliedjes eigen gemaakt.

Lees verder Heiligman

Vandaag is het zover: Black Friday. Je zou vermoeden dat Black Friday iets met Witte Donderdag te maken heeft, maar niets is minder waar. Een paar weken geleden vertelde iemand die bij de witgoed
firma Cool Blue werkt dat het al te merken was, Black Friday kwam eraan.

Het is overgewaaid uit Amerika waar de dag na Thanksgiving Day (bij ons heette dat vroeger, en hier en daar nog steeds, dankdag voor gewas en arbeid) de meeste mensen vrij hebben. Velen gaan dan hun eerste kerstinkopen doen. Op Black Friday lokken de winkels in Amerika met kortingen tot wel 75%. Een paar jaar geleden heeft Black Friday ook in Nederland z’n intrede gedaan en het schijnt dus
aan te slaan. Als je wasmachine aan z’n eind is en je moet een nieuwe kopen, dan is Black Friday het moment.

Lang geleden hoorde je wel eens fulmineren, onder andere door dominees, tegen het “consumentisme” dat meer en meer mensen in z’n greep kreeg. Dat was een tot mislukken gedoemde profetische klacht; geen mens is erdoor op andere gedachten gebracht. Nu rest alleen de constatering dat we in een schizofrene wereld beland zijn. Aan de ene kant heeft iedereen het over duurzaamheid. Als we nu niet het roer omgooien dan dreigt een ramp van immense omvang. Aan de andere kant is er Black Friday. Korting mensen, kopen, wees geen dief van je portemonnee!

Spullen om je heen geeft een gevoel van veiligheid, oreerde iemand op de radio, naar aanleiding van Black Friday. Deze kwaal is erger dan Corona. En dat zegt wat.

De Rotterdamse wijk waar we wonen is in de afgelopen jaren veranderd. Gisteravond was de jaarvergadering van de wijkvereniging. Een jaar of tien geleden waren we bij zo’n bijeenkomst met een handjevol mensen, de meesten woonden er al lang, sommigen hun hele leven. Op een enkeling na zijn die er niet meer. Gisteren was het buurtcafé, waar de vergadering gehouden werd, vol met buurtbewoners die er in de laatste jaren zijn komen wonen. “Gentrificatie” heet dat: opwaardering van een buurt door de aantrekking van kapitaalkrachtige nieuwe bewoners.

In het verleden heb ik er wel eens op gemopperd, op de bakfietsgeneratie, maar het heeft ook een leuke kant. De buurtvereniging is een bruisende groep mensen. Bij een oproep voor vrijwilligers steekt de helft van de aanwezigen z’n hand op. Tien jaar geleden was ik nog een van de jongeren bij de wijkvereniging, gisteren de oudste.

Een van de leuke kanten van Rotterdam is dat alles in beweging is: straten en wijken, havengebieden. Bestemmingen veranderen, huizen worden gerenoveerd, mensen komen en gaan. Met de komst van de nieuwe bewoners in de wijk is er het gevaar dat het ‘stolt.’ Mensen hebben veel voor hun woningen betaald en als ze er zitten dan willen ze vooral dat alles blijft zoals het is.

In een wijk als het Oude Noorden wonen alle soorten van mensen. Meestal leven ze wat langs elkaar heen, maar niet helemaal en dat laatste is een kans.

Twee weken geleden op zondagavond, de dag van de marathon, was kaarsenavond. Dat betekent dat in de Laurenskerk een kaars aangestoken kan worden, op een velletje papier kun je een gebed opschrijven en er zijn mensen met wie je een praatje kunt maken.

Buiten, op het Kerkplein, in de Hoogstraat en op de Binnen Rotte worden passanten uitgenodigd. Het is een beetje een merkwaardig concept, maar het werkt. Achterdochtige types denken dat ze ergens ingeluisd worden, iemand vertrouwde me toe dat-ie alleen maar in zichzelf geloofde. Maar zo’n 200 mensen kwamen wel een kaars aansteken.

Een jongen en meisje, Aziatisch uiterlijk, hip en modieus, hij droeg een spijkerjack met fabrieksmatige rafels en bozige teksten op de rug, slenterden in elkaar gestrengeld voorbij. Ik nodigde ze uit. Zonder in te houden schudden ze het hoofd en verdwenen richting de Oppert. Een minuut later kwam de jongen terug en vroeg “how much?” Ik zei “It’s free.” Met een kaars ging hij de kerk binnen. Het meisje was ondertussen nergens meer te bekennen.

Een man fietste voorbij. Op de uitnodiging om binnen een kaars aan te steken zei hij “meneer, voor mijn verdriet is een kaars zo hoog als de toren van de kerk (naar boven wijzend) nog niet groot genoeg.” Iets van dat verdriet wilde hij, hangende over de stuur van zijn fiets, wel delen voordat hij weer opstapte om verder te gaan. Het is de stad in de kerk op kaarsenavond, en zo moet het zijn.

In de krant (NRC 27 oktober) werd de scheidende directeur van de EBI geïnterviewd (Extra Beveiligde Inrichting), waar verdachten van terroristische aanslagen worden opgesloten. De meesten zijn moslim. Ze hebben allemaal een hartgrondige afkeer van de Nederlandse democratische orde.

De directeur vertelde over een incident. Een gedetineerde kreeg een hartinfarct waarna alle bewakers en verplegers zich tot het uiterste inspanden om de man z’n leven te redden, wat tenslotte lukte. De andere gedetineerden waren naderhand zwaar onder de indruk. “Dat wij, ongelovigen, het verlengstuk van de staat, ons zó hadden ingespannen deze moslim te redden.”

Na het lezen dacht ik (het kan vooringenomenheid zijn) dat het principe dat ieder mensenleven er toe doet en het ene niet minder dan het andere, van Jezus komt. En dat mensen menen dat hun leven in de ogen van de ander of in hun eigen ogen geen waarde heeft. En dat deze opvatting met het bestaan van de terroristenafdeling van de EBI iets te maken heeft.