De banaan die door een kunstenaar met ducttape tegen een muur was geplakt en vervolgens door een andere kunstenaar werd opgegeten, was net voor meer dan € 100.000 door een museum gekocht. In dezelfde week werd bekendgemaakt dat in een grot rotstekeningen gevonden zijn, ouder dan de tot dusver oudst bekende rotstekeningen in Spanje en Frankrijk.

Ik kan niet in het hoofd kijken van de verre voorouder die in de grot op Sulawesi de dieren en mensfiguren tekende, maar stel me voor dat hij of zij dat deed om zich te verhouden tot zijn of haar omgeving. Uit de behoefte om iets of iemand of de wereld te bezweren. Om er vat op te krijgen.

De banaan aan de muur is een grap. De grap is niet de banaan achter het plakband. De grap is dat het ding € 120.000 waard was. Het verwarrende is dat geld niet als een grap wordt beschouwd, maar als het criterium waarmee bepaald wordt wat kunst is.

Ik verbeeld me dat de grotschilder van Sulawesi met zijn vrees en ontzag en behoefte om grip op iets te krijgen, ondanks de 44.000 jaar die ons scheiden, mij meer nabij is dan de grappenmaker met zijn banaan.