Op een foto in de krant van donderdag vaart een bootje door een ondergelopen straat in een Franse stad. In het midden van het bootje zit een vrouw met een groot zwemvest aan en een stok in haar hand. Het onderschrift luidt: “ik ben geen honderd geworden om dit mee te maken.”

De Française ziet er niet uit dat ze aan geheugenverlies lijdt, maar er zijn tegenwoordig vaker weersomstandigheden waarvan men zegt dat ze in geen honderd jaar zo erg waren. “Code oranje” is een melding waar niemand meer van opkijkt.

Ik beschouw mezelf niet als een klimaatscepticus, maar weet wel dat er honderd jaar geleden nog geen parkeergarages waren die onder water kunnen lopen. En dat men honderd jaar geleden rekende met een God, die “te rechter tijd regen gaf en de zon liet schijnen.”

Nu die God niet meer verondersteld wordt is de mens aan zichzelf overgelaten in een omgeving die onbetrouwbaar en grillig kan zijn. Een soort van vertrouwen is er niet meer dat het wel erg kan zijn maar dat het in de hand gehouden wordt.

We zullen het voortaan met elkaar moeten redden.