Gisterochtend de eerste crocus gezien. Terwijl ik op de lift stond te wachten zag ik hem buiten voor het raam van een flat in Hoogvliet toen een medewachtende me erop wees. Een die eerder dan z’n soortgenoten in het zelfde perk tussen het spitse groen z’n gele kelkje had ontvouwd. Alsof het zijn eer was of zijn opdracht om bode te zijn, om een nieuw getij aan te kondigen. Het is allemaal wat de kijker erin ziet. Ik zie het, ik versta de boodschap.

Gisteren, in de middag, vanaf de Gordelweg naar Kralingen fietsend, zag ik bij het kruispunt weer crocussen, lila met een geel hart, minstens honderd. Toen ik ze zag dacht ik aan de ene van die ochtend, en ik dacht ook dat dit de laatste keer in 2019 zou zijn dat ik zo bewust crocussen heb gezien.

Alles wat er is betekent iets of kan iets betekenen. Het meeste gaat onopgemerkt aan een mens voorbij.