Ouders van een kind met het Down syndroom heb ik wel eens ontmoet. Enige indruk kreeg ik van de zorgen die zij hebben: of hun kind zich handhaaft op een gewone school en vooral de gedachte dat zij eenmaal niet meer voor hun kind zullen kunnen zorgen en wie zal dat dan overnemen?

In de krant stonden in de afgelopen weken stukken van ouders en broers of zusters van mensen met het Down syndroom. De aanleiding was de vraag of de test die het Down syndroom vaststelt aan iedereen die zwanger is moet worden aangeboden. In sommige ingezonden stukken werd verteld hoeveel geluk er is in een gezin met een Down kind. In een ander stuk beschreef een broer of zuster hoe alle gezinsleden werden geterroriseerd door het ene kind met Down syndroom.

Hoeveel zorgen en tranen kan een kind in een gezin met een al dan niet aangeboren storing veroorzaken? En hoeveel van die storingen zijn met prenataal onderzoek op te sporen?
De beschikbaarheid van zulke testen nodigt uit om ze te gebruiken, om dan aan de aanstaande ouders de keuze te laten.

Ik stel me voor dat wie voor die keuze gesteld wordt de neiging heeft om zich te laten beïnvloeden door de ‘main stream’ gedachte, de heersende opvatting. En die is dat onwenselijk is wat afwijkt van het wenselijke of het ideale.