De “Sywert in ons”
De kranten schrijven verhalen als nachtmerries over de toestand in Shanghai, met 27 miljoen inwoners de tweede stad van China. Nu in China het omikron virus rondwaart en de overheid de eerder gehanteerde tactiek van een complete lockdown toepast, komen sommige dingen aan het daglicht. Mensen die positief getest zijn, met niet meer klachten dan een kuchje, worden in een overvolle ziekenzaal tussen anderen, die er erg aan toe zijn, opgesloten. Kinderen van wie de besmette ouders van huis zijn gehaald worden alleen achter gelaten. Mensen zitten thuis opgesloten en kunnen niet
aan eten komen. In China zijn ze in het begin van de pandemie met hun strenge lockdowns nogal succesvol geweest.
Met het halfslachtige gedoe bij ons heb ik wel eens gedacht dat een milde vorm van een verlichte dictatuur, waarbij af en toe iemand met de vuist op tafel slaat en roept “nou iedereen z’n kop houden” zo gek nog niet is. Maar als je er iets verder over denkt dan weet je dat een tussenvorm niet bestaat. Je hebt of iemand die met de vuist op tafel mag slaan, of een democratie als de onze, die soms lijkt op een schip met een kapot roer en een dronken bemanning. Met types als Willem Engel die in de chaos de kop op steekt en de man kan zijn waar hij altijd van droomde. En de krabbelaar Sywert van Lienden die in de verwarring stapels geld binnen wist te harken. Die we nu als een melaatse naar buiten jagen. Zelfs zo dat iedereen die maar met Sywert geappt heeft, zoals Hugo de Jonge, als besmet geldt.
Geef mij dan toch maar een maatschappij met z’n Willem Engel en Sywert van Liendens. Die Sywert, die zit in ons allemaal, meer dat we willen toegeven.