Ze, de regering, het OMT en de deskundigen, hielden er rekening mee: dat er een tweede golf zou komen. Voordat kou en regen iedereen binnen op een kluitje dreven is het zover. Eerder dan verwacht.
Het voelt nog bitterder dan in maart. Want toen verhulden we het leed met verhalen over de schone lucht die we inademden en de zangvogels die de stad heroverden, met de wandelingen door onze mooie buurten waar we al lang geen aandacht meer voor hadden en de opgewekte meningen dat we voortaan alles beter zouden doen onder het motto “never waste a good crisis.”

Aan het einde van de zomer leek het virus onder controle. We konden, met beperkingen, weer verder met leven.

Maar nu, wat gaat ons nu door de vervloekte tweede golf helpen? Gaan we weer voor open ramen op pannen slaan als huldebetoon aan de helden in de zorg, terwijl wij hun met onze nonchalance die ongewenste heldenrol hebben opgedrongen?

De kerkenraden hebben besloten dat in de diensten in de Laurenskerk door de gemeente niet meer gezongen zal worden. Op dringend advies van de Protestantse Kerk Nederland. Ook dat is bitter.

Ik wil het zo zien: dat niet-zingen een daad van protest is, een gezwegen klacht over wat mensen treft, een uiting van solidariteit en verantwoordelijkheid voor elkaar. Als teken van hoop, dat we er door zullen komen, zullen leven en op een zondag een loflied zullen zingen.