In de jaren negentig van de vorige eeuw was ik in Duitsland. Het standpunt van de Duitse overheid ten aan zien van euthanasie was toen (en ik denk nog altijd) dat het onbespreekbaar is. Een direct gevolg van de misdadige euthanasiepraktijk in de oorlogsjaren.

Een enkele keer, waar een leek kon vaststellen dat uitzichtloos geleden werd, bracht ik het ter sprake. Daar werd niet op gereageerd. Dat nazi verleden speelt dus na 75 jaar nog een rol: het maakt het onmogelijk om een verstandige discussie te voeren over euthanasie. In Nederland is die discussie wel gevoerd, met aan het eind een zorgvuldige conclusie en een wet waarin euthanasie is vastgelegd.

Er blijven vragen, want zo nu en dan worden beslissingen genomen waarbij je je af kunt vragen of dat de bedoeling is, en of je dat zo wel moet willen. Zoals wanneer iemand een euthanasieverklaring heeft opgesteld en daar later op terugkomt, wanneer hij niet meer geacht wordt een verstandige beslissing te kunnen nemen.

Ik ben ertegen dat dilemma’s als deze in een wet worden vastgelegd. Ook omdat mensen er een recht aan kunnen ontlenen, en dat is, lijkt me, de verkeerde manier om ermee om te gaan. (Ik kom op het onderwerp omdat vanmorgen een lezenswaardig stuk van Theo Boer over het onderwerp in Trouw stond).