Voor een stukje is weinig tijd want ik ben aan het verhuizen. Omdat het einde van het werkende bestaan nakende is, heeft Marian de lumineuze inval gekregen dat ik mijn werkkamer moet ontruimen om die met het belendende vertrek geschikt te maken voor bewoning door een Oekraïense familie. Tegenspreken durf en doe ik niet, het voelt niet als een gebaar van medemenselijkheid, eerder als een klein maar pijnlijk offer.

Nu waad ik tussen dozen en de chaos die tevoorschijn komt nadat door de jaren heen alles in een schijnbare orde in laden en kasten was verstouwd. Waar ik dan nog werken zal, voor zover dat dan nog bestaat, is nog niet uitgemaakt. De keukentafel of de slaapkamer.

De Engelse staatsman Winston Churchill placht volgens de overlevering vanuit zijn bed het land te besturen. Met papieren om zich heen gestrooid en een asbak op het nachtkastje. Omdat de werkkamer ook toevluchtsoord was om ongestoord te roken is de asbak op het nachtkastje een niet helemaal onaantrekkelijke gedachte. Verder dan dat, die gedachte, zal het niet komen.

Een klein offer, niet meer dan dat.