U gebruikt een verouderde browser. Om die reden werkt deze site wellicht niet naar behoren.Direct naar hoofdinhoud

En wie mag er op reis?

Paus Benedictus stapt dit weekeinde in het vliegtuig naar Irak om een bezoek te brengen aan de Christenen die daar wonen. Zijn voorganger Johannes Paulus II had twintig jaar geleden hetzelfde voornemen. Dat werd afgeblazen, Saddam Hoessein werkte niet mee en de Amerikanen vonden het te gevaarlijk. Gevaarlijk is het nog altijd in Irak met elkaar bestrijdende fracties en bomaanslagen op drukke markten. Maar de Paus wil naar Irak en wel nu.

Nog nooit heeft een Paus Irak bezocht, en er valt wat recht te zetten tussen de Kerk van Rome en de moslimgemeenschap nadat de vorige Paus zich onhandig en neerbuigend over de Islam had uitgelaten. De belangrijkste reden voor de Paus om naar Irak te gaan zijn de Christenen die daar nog wonen. Al sinds de tweede eeuw zijn er christelijke gemeenschappen in het Midden Oosten. Ook toen de Islam opkwam leefden Joden, Christenen, Moslims en mensen van andere religies naast elkaar. Niet altijd in vrede, doorgaans wel.

De Christenen in Irak waren oorspronkelijk Nestorianen, volgelingen van patriarch Nestorius uit de 5e eeuw. Zij hadden hun eigen, afwijkende opvatting over de natuur van Jezus, een vraagstuk waar de Christenen het in de eerste eeuwen moeilijk over eens konden worden. In de zestiende eeuw sloten de Irakse Christenen zich bij de Kerk van Rome aan en heetten voortaan “Chaldeeuws-Katholieken.” (Chaldeeën is een gebied tussen de Eufraat en de Tigris, waar volgens de bijbel Abraham vandaan kwam.)

Nu zijn de Irakse Christenen in de laatste 20 jaar gedecimeerd, van de 1,5 miljoen in 2003 zijn er zo’n 250.000 over, van wie velen de kans afwachten om te emigreren naar Amerika, Europa of Australië. De jongens van IS zijn verslagen, maar hun gruwelijkheden zijn niet vergeten. Onder andere de priesters willen hun gemeenschappen in Irak weer opbouwen omdat ze vinden dat de Christenen daar horen. En de Paus komt hen een hart onder de riem steken.

Het Midden Oosten is de kraamkamer van verschillende religies, de joodse, christelijke en Islamitische. Wil het wat worden met een samenleven op aarde, dan moeten ze er daar, in Irak, weer wat van proberen te maken en herstellen wat kapot gemaakt is. Ook in ons belang dus.