Gisteren in de middag, fietsend door de stad, zag ik uit een raam op de Mauritsweg de eerste vlag, een kolossale vlag met een naar verhouding minuscuul schooltasje. Later waren er meer vlaggen, in bijna elke straat wel een. Het is een opmerkelijke persoonlijke mededeling van achter al die anonieme gevels, zoals ook de slingers achter de ramen bij de geboorte van een kind.

De geboorte en het eindexamen, de komst en niet zelden het vertrek van het kind, zijn de hoogtepunten die publiek gedeeld worden.

Het eindexamen, mits gehaald, is een grote gebeurtenis in het leven. Voor het eerst op eigen kracht iets bereikt, de ontdekking gedaan dat je kan wat anderen kunnen en daarmee is niet alleen een schooldiploma, maar ook een toegang tot het leven gehaald.

En het is een moment van ongekende vrijheid, bijna alles kan: er is nog niets begonnen en dus ook nog niets mislukt.

Iets van dat besef van vrijheid moet een mens, ondanks alle klappen die hij te verduren krijgt, zijn leven lang bewaren. Een “licence to live” voor eens en voor altijd.