Pim van Lommel is een gepensioneerde cardioloog die al jaren aan de weg timmert met zijn onderzoek naar bijna-dood-ervaringen bij mensen die een hartstilstand overleefden. Zijn vraag is of het menselijk bewustzijn (‘geest’) ophoudt te bestaan als de hersenen niet meer werken. En zijn antwoord is dat het bewustzijn niet ophoudt te bestaan. Een patiënt uit het onderzoek van Van Lommel vertelde hoe hij, terwijl hij werd gereanimeerd, zag dat een verpleegkundige zijn gebit uit zijn mond haalde en ergens neerlegde. Van Lommel roept met zijn onderzoek veel weerstand op, onder andere omdat hij zich niet aan de wetenschappelijke spelregels zou houden.

Mijn sympathie heeft hij omdat hij zo onvermoeibaar tegen de stroom in roeit. Maar het idee dat het bewustzijn van een mens buiten het lichaam verder leeft spreekt me niet aan. Van Lommel wil iets meten, de geest of het bewustzijn, dat per definitie niet te meten is en ook niet te lokaliseren.

Zou hij daar wel in slagen, dan was de menselijk geest een nieuw gebied in de werkelijkheid, als een onbekend continent dat wordt ontdekt. Bedrijfstakken zouden zich op dat nieuwe gebied storten, de reclamebranche zou zich uitleven met slogans als “een weldaad voor je geest.”

Daarmee zou de geest, van z’n geestelijk bestaan ontdaan, voortaan als ‘ding’ door het leven gaan, net als de meeste andere dingen. En de mens beroofd van een stuk van zichzelf.