Iemand had het over het geluid dat bij een stad hoort. Ik dacht aan wat het typische geluid van Rotterdam is. Het bonken waarmee de heipalen de grond in gaan, `hier klopt het hart van Rotterdam?’

Ik zou kiezen voor het geluid van het schrapen van de stoelpoten over de houten terrasvloer van Café Centraal in een stille Zwart Jansstraat. Als ik er op een vroege zondagochtend langs fiets worden de stoelen neergezet en even later, nog voordat de straat wakker is, zitten de eerste gasten er achter de koffie sigaretten te roken. Alsof de veranderingen in de wijk, de gedaanteverwisseling van de straat, alsof het allemaal aan het publiek van Cafe Centraal is voorbijgegaan.

Ze zijn geen bolwerk tegen de multiculturele samenleving, geen protestgroep tegen het rookverbod in de horeca, ze doen wat ze altijd gedaan hebben en het lijkt alsof het altijd zo zal blijven. Naast het veelgeprezen vermogen om zich aan te passen en te vernieuwen is het een onderschatte kwaliteit van de menselijke soort: een zekere mate van onverstoorbaarheid.