Gisteren ging ik, na telefonisch te hebben gevraagd of bezoek welkom was, naar Capelle om Hans Haafkens voor zijn tweeentachtigste verjaardag een bosje bloemen te brengen. Hij vertelde dat hun dochter en twee kleinkinderen waren komen logeren. De kleindochters waren veel met hun telefoons in de weer geweest, desondanks hadden ze er zeer van genoten.

Sinds ze, vanwege de immobiliteit van Jeane, niet meer naar de kerk kunnen, is de verbinding met de gemeente minder geworden. Dat vinden ze beiden, Hans en Jeane, vervelend. Maar andere verbindingen komen daarvoor in de plaats en worden sterker, zoals met familie en kleinkinderen.

Een van de dingen die Hans Haafkens nog buitenshuis doet is de Koran lezen met een groepje in de Bergsingelkerk. Bij het afscheid hield ik, net als bij het binnenkomen, de handen langs mijn zij. De huisarts was de dag ervoor geweest. Zij had onbekommerd handen geschud. Aan mij zal het dus niet gelegen hebben.