Kleine lichtpunten in de Corona duisternis zijn 4 en 5 mei. Alle aandacht op de 4e mei is gericht op de herdenking bij het monument op de Dam zonder afgeleid te worden door eventuele damschreeuwers en andere aandachttrekkers. Op de 5e mei dit jaar een optreden van de Duitse bondskanselier Angela Merkel, naast wie de Nederlandse en vermoedelijk ook andere politici dwergen lijken. Geen braderieën, geen bevrijdingsfestivals, geen met prominenten gevulde rondvliegende helikopters, zelfs geen oranjezon.

In Rotterdam is veel te herdenken. Ik herinner me een verhaal van Tony Vrijenhoek, die van de 14e mei was bijgebleven hoe onmiddellijk na het bombardement (haar ouderlijk huis was blijven staan) een tante was binnengevallen die op een wit spook leek omdat ze van top tot teen met kalk van instortende plafonds bedekt was. En onlangs gehoord over het “vergeten bombardement” op 31 maart 1943, waarbij in West 326 mensen werden gedood door Amerikaanse bommen die voor het havengebied bedoeld waren.

Degene die het vertelde was toen een klein meisje. Ze zag uit het raam van hun niet getroffen huis hoe dode kinderen op straat werden opgetild en weggedragen, klasgenoten en kinderen die ze kende. “Ze slapen, ze slapen,” had haar moeder gezegd. En de verhalen van hen die als kinderen ver weg van Rotterdam ergens in het land waren ondergebracht, omdat thuis geen eten was of geen huis meer. Sommigen met goede herinneringen, anderen weten nu nog hoe erg hun heimwee was. En de man die vertelde dat hij 3 jaar was toen zijn vader, nog in het begin van 1945, in Rotterdam van straat werd opgepakt om in Duitsland te werken en in de buurt van Hamburg bij een bombardement was omgekomen.