De zomer is niet de tijd om naar de bioscoop te gaan, ik ben er al lang niet geweest. De filmrecensies in de krant lees ik wel vluchtig door. Er is een nieuw genre: de vrouwen-horror film. Door vrouwen gemaakt of met vrouwen in de hoofdrol. Verder valt op dat al langer geen nieuwe rampenfilm is verschenen. Misschien is het daar de tijd niet voor.

In de natuurlijke behoefte aan huiver voor ondergang, die doorgaans de aanleiding is om naar een rampenfilm te gaan, wordt vooralsnog voorzien door president Trump. Zo tenminste verklaar ik m’n bijna dwangmatige belangstelling voor zijn presidentiële optreden. Steeds denk ik: kan het nog erger? Het blijkt altijd nog te kunnen. Er kunnen rampen gebeuren, oorlogen uitbreken, economieën instorten; het lijkt alsof het elke dag dichterbij komt, maar tot nu toe niet dichter dan de aankondiging van ‘fire and fury.’ Vrijwel elk bericht over Trump eindigt met een cliff-hanger. Hoe zal het verder gaan?

Het zou me niet verbazen als hij zichzelf voorstelt als iemand die de hoofdrol in een film aan het spelen is. Ik denk dan aan een rampenfilm. Hij zelf waarschijnlijk niet.