In een column in de krant (NRC, 6 februari) wordt Jezus genoemd. Niet zoals zijn naam doorgaans valt, als exclamatie om de onthutsing over het een of ander te benadrukken, maar in zijn eigen hoedanigheid, alsof hij er nog bij hoort.

In de column ging het over de vraag of de scholieren die gisteren vanwege het klimaatakkoord gingen demonstreren hypocrisie verweten kan worden; hadden ze niet gewoon zin in een dagje spijbelen? De schrijver van de column stelt dat zonder een beetje hypocrisie niet te leven is. Als ze een niet hypocriet mens probeert te bedenken schiet haar alleen Jezus te binnen, en voegt ze eraan toe: “over hem zijn de verhalen mogelijk wat aangedikt.”

Alsof Jezus wel een goede man was, maar toch niet helemaal vrij van menselijke trekjes en dat, als de bijbel vertelt dat hij zich afzonderde om alleen te zijn met de vader, hij in werkelijkheid achter een heuvel in het gras ging liggen.

Over Jezus zijn de verhalen van de evangelisten en twee duizend jaar aan opvattingen en interpretaties. Daaruit komt hij tevoorschijn als een niet schijnheilig mens. Of hij ook vrij was van iedere vorm van hypocrisie weten we niet. In ieder geval vonden mensen het belangrijk hem zo te zien. Er is geen beeld van Jezus, of er is geen Jezus zonder dat wat de mensen van hem maken. Dat is niet alleen zo bij Jezus, het gaat voor ieder mens op.