Kinderen
Het zijn de kinderen die het overnemen. Ze bepalen de migrantendiscussie, ze gaan voorop in het klimaatdebat, ongetwijfeld verschijnt binnenkort een “Children’s Movement for the Rescue of Britain”.
Volgens Marian duidt het fenomeen op het onvermogen van de volwassenen om urgente kwesties op te lossen. Ik zie het nog wat somberder in. Wanneer een definitief kinderpardon in werking treedt lijkt het ongemakkelijke deel van het asiel probleem uit de wereld. Maar de anderen, de jonge mannen en vrouwen die in Europa een bestaan hopen te vinden, de ouderen die hun land ontvlucht zijn, zij zijn er en ze zullen er zijn.
Mijn somberheid komt voort uit de gedachte dat kinderen in het gewenste plaatje van de volwassen nieuwsconsument passen. Een door de autoriteiten afgewezen Syrische vrouw van middelbare leeftijd maakt geen enkele kans naast een advocaat op de t.v. te verschijnen, hoe indrukwekkend haar geschiedenis, hoe wijs en van lijden getekend zij van onder haar hoofddoek in de camera zou kijken. Er is geen belangstelling voor.
De klimaatdiscussie houdt maar met moeite de aandacht vast. Het valt niet alleen op de vervuilende industrie of op de boeren af te schuiven, het kost geld en iedereen zal er wat voor moeten laten. Maar de uitbreiding van Schiphol komt er toch, met of zonder Lelystad.
Fijn, dat nu de kinderen er een punt van maken: een Zweeds tienermeisje dat een wereldster aan het worden is. Een kind uit Zeist, dat met haar tien jaar teksten uitspreekt die je doen vermoeden dat ze voor ze kon lopen al tabellen van het KNMI bestudeerde. De plannen om zoals in België ook hier te spijbelen voor het klimaat.
Het lukt me niet om er bewondering voor op te brengen, hoe bewonderenswaardig die kinderen allen mogen zijn. Het is een cynische manier om problemen die een oplossing vragen publicitair tot marktartikel te maken. Als het tegen die tijd lukt om door een protesterend kindercordon te komen, zijn we van plan aan het einde van de maand een vliegreisje te maken.