President Trump heeft een besluit ondertekend dat het Amerikaanse leger toestaat om landmijnen tegen personen in te zetten, meldde een krant. Het nieuwe besluit maakt ongedaan dat het Amerikaanse leger zich in een oorlogssituatie aan restricties moet houden die zijn positie benadelen, zo luidt de onderbouwing.

In 1994 riep Bill Clinton de Verenigde Naties op om landmijnen wereldwijd te verbannen, in 2014 werden ze door Obama daadwerkelijk uit het Amerikaanse wapenarsenaal gehaald.

Over de Amerikaanse president wil ik me niet al te erg opwinden. De reacties op Trump zijn soms bijna zo geëxalteerd als Trump zelf. Het vredesvoorstel van Trump voor het Midden Oosten lijkt kansloos. Maar hoeveel zorgvuldig voorbereide en evenwichtige plannen voor vrede zijn al niet in de kiem gesmoord of onderuit gehaald? Het verdient op zijn minst een kans.

Maar dat besluit over het toestaan van de landmijnen tegen personen doet een deur dicht. Landmijnen worden in een oorlog onder de grond verstopt en als de oorlog voorbij is heeft niemand meer tijd en geld om de mijnen op te ruimen. De Balkan is er nog mee bezaaid. Landmijnen worden niet zelden ingezet tegen een burgerbevolking. Aan de grens van de DDR lagen tienduizenden landmijnen om nota bene de eigen bevolking tegen te houden. Van de burgers die slachtoffer van landmijnen worden zijn een kwart kinderen, spelende kinderen. Op zijn gunstigst verlies van de benen.

Sommige dingen worden door een gemeenschap van staten besloten. En niet alles is vooruitgang, maar bij zulke besluiten denk je: dat laten we achter ons. Zoals de landmijnen. Zo niet Trump. Ik vraag me af of de verontwaardiging niet eerder op de Amerikanen gericht moet worden die Trump gekozen hebben en op hun volksvertegenwoordigers die deze week “four more years” scandeerden. Zij zijn het die zulke besluiten schijnbaar klakkeloos aanvaarden en Trump zijn gang laten gaan.

Amerika, land van vrijheid, van kansen en van hoop, wat is er in je gevaren?