“We” eindigden in het medailleklassement in Rio op de elfde plek. Amerika staat met 121 medailles op de eerste plaats.

In de tijd van de koude oorlog hadden medailles op de olympische spelen een strategische functie: als de Sovjet Unie meer medailles won dan de VS was dat in de ogen van de Russen een bewijs van de onoverwinnelijkheid van het communistische systeem. De koude oorlog is voorbij, maar in Amerika winnen ze nog altijd de meeste medailles. Ze hebben veel inwoners en er bestaat nog het gevoel of het besef dat ‘America the greatest is.’

In Nederland is er ook ophef over de hoeveelheid gewonnen medailles. Uit de krant begrijp ik dat we niet weten of we blij moeten zijn of teleurgesteld. Die vreemde opwinding over “onze medailles” heeft er mee te maken dat het een prettig gevoel is om ergens trots op te kunnen zijn. Op je hond, op je kind of op Daphne. En het heeft er, vermoed ik, mee te maken dat een mens graag ergens bij wil horen. Bij Nederland, dat toch nog een beetje meetelt in de wereld.

Een land, een vlag, een lied, een wij en een zij: het lijkt een niet uit te roeien menselijke eigenschap en het zijn niet alleen de Turken die daar mee behept zijn.