Onderweg naar huis hadden we in Marseille een paar uur stuk te slaan. Geen zin meer in een museum beklommen we een berg waarop de kerk “Notre Dame de la Garde” staat. Boven op de toren kijkt Maria, beschermster van zeevarenden, in gouden gestalte over de stad en de zee uit. In de kerk was een mis (hemelvaartsdag) gaande. We vielen er in toen de priester de vredeswens uitsprak. Het in- en uit lopen van de toeristen scheen hem niet te hinderen. Bij de eucharistie zong een zuster in grijs habijt een lied. Haar accent was niet Frans, haar uiterlijk oosters.

Onder de kerk was een winkel waar je het gouden Mariabeeld in verschillende maten kon kopen. De verkoopsters waren ook vrouwen met een Indiaas of Filipijns uiterlijk. Ik vroeg me af of het voor hen roeping of opdracht was geweest om naar Frankrijk te gaan. En of je hen en hun motieven kunt vergelijken met die, die soms niet eens zo lang geleden uit Europa met de goede boodschap naar Azië trokken?

Het is niet zonder ironie, de geschiedenis van de christelijke boodschap. Zij die de gouden beeldjes aan de toeristen verkopen, de serene ingetogenheid waarmee in de mis de zuster haar lied zong ten overstaan van de fotograferende menigte.