Een paar jaar geleden, toen de rage op zijn hoogtepunt was, liep ik over de begraafplaats Rotterdam Oud Kralingen op zoek naar een graf. Verderop holde een geagiteerde beheerder door een laantje, terwijl hij naar een paar jongens riep dat ze moesten maken dat ze wegkwamen. Dichterbij gekomen vroeg ik de beheerder wat de opwinding was. Hij vertelde dat er een Pokemon op de begraafplaats was verstopt en dat een stroom Kralingse jeugd tussen de graven zwierf om hem te vinden. Hij werd er gek van. Even later zag ik de vellen papier die her en der aan bomen geprikt waren met “verboden voor Pokemon zoekers” waarschuwingen.

Het lijkt dat er in 2020 een nieuw tijdverdrijf is dat in de verte aan de Pokemon rage doet denken: pedofielen opsporen en aan het daglicht brengen. Want pedofielen zijn het uitschot van de mensheid, het laagste van het laagste, het ultieme kwaad. Alles mag, nee moet gedaan worden om ze uit te schakelen. Onlangs werd een man “ontmaskerd”, nadat hij foto’s gemaakt had van kinderen op een schoolplein.

Lang geleden spoorden ze heksen op om te verbranden; alles was toegestaan want heksen waren het ultieme kwaad. Later werden het zigeuners en Joden. Nu pedofielen. De behoefte om een ander als “het kwaad” te beschouwen is onuitroeibaar. Een christen kan, denk ik, weten dat je het kwaad niet buiten jezelf moet lokaliseren, en dat het niet aangaat om dat stempel op een ander te drukken. En als het nodig is voor een ander te gaan staan met wie je niets gemeen denkt te hebben. Niet wegkijken.