Ofschoon 2022 bijna een maand oud is lijkt het alsof het jaar nu begint. Woensdagavond rond 22.00 uur fietste ik over de Binnenrotte, het plein achter de Laurenskerk. Het was ‘nationale sluitingstijd’ en het was guur. Het plein was nog bruisend, vol met uitgaanspubliek. Ze hebben het over de korte en de lange termijn en dat de regering moet komen met een visie of een strategie hoe op langere termijn met de pandemie om te gaan.

Het zal een verstandige vraag zijn, maar ik vraag me af of dat kan. Wordt alles weer zoals het was, zoals woensdagavond leek? Of is er iets nieuws gekomen, waarbij het nieuwe is dat we meer gaan lijken op alle generaties die er voor ons waren. Dat het mensenbestaan een fundamentele onzekerheid kent, en dat we die oude wijsheid langzaam maar zeker aan het herontdekken zijn, of dat -ie zich in onze hoofden aan het nestelen is.