In Utrecht zat ik onlangs aan tafel met de Rooms Katholieke abt van een Weens klooster. Hij vertelde hoe hij en zijn ordegenoten zich inspannen om Christelijke waarden als dienst aan medemensen hoog te houden. De abt was een aardige en interessante tafelgenoot, in de loop van het gesprek werd me duidelijk waarin hij en ik verschillen.

Hij maakt deel uit van een “zuil”. Zijn op gave is het om het Christelijke gedachtengoed te bewaren en te vertegenwoordigen. De inhoud van dat gedachtengoed staat voor hem vast.

Ik zie het als een opgave om te zoeken naar, om vast te stellen en om uit te voeren wat het is om Christen te zijn. Die drie dingen zijn niet na elkaar, maar als gelijktijdige activiteit op te vatten.

Hij vertegenwoordigt een instituut, ik niet veel meer dan een idee, een overtuiging of een manier van leven.

Zijn positie is duidelijker en vermoedelijk ( in niet-ecologische zin) duurzamer dan de mijne. Naast zo’n abt voel ik me een beetje een dilletant, een levenslange beginneling.