In Trouw werd geschreven over de Nederlandse paardenmarkten die hier en daar nog een jaarlijks evenement zijn. De oudste is de markt in het Zuid Hollandse Valkenburg, die voor het eerst in 841 gehouden werd. Daar en in andere dorpen houdt men de jaarlijkse paardenmarkt in stand.

Ik houd van paarden maar ben nooit op zo’n paardenmarkt geweest. Verhalen over die markten zijn er vele. Zoals die over de meer en minder gruwelijke trucs waarmee een handelaar een uitgeblust, dof en kreupel dier voor de duur van een marktdag kan omtoveren in een glanzend, huppelend raspaardje.

Er zijn tijden waarin mensen een paard niet aan de straatstenen kwijt kunnen. De paardenmarkt is dan de laatste hoop. Ik hoorde van iemand die met zijn pony naar de paardenmarkt in Zuid Laren ging om het aan de eerste de beste te slijten. Ponies waren volop te koop, kopers waren er niet. Aan het einde van de dag laadde hij zijn pony weer in de wagen en ging nog even het café in. Toen hij thuis kwam wilde hij de pony weer terug in de wei zetten. Toen hij de klep van de kar openmaakte stonden daar drie ponies, die van hem en nog twee andere, waarvan de eigenaar toch nog een manier gevonden had om van zijn ponies af te komen.