Op de hoek van de Mariniersweg en de Van Walsumweg, voorbij de Kubuswoningen, is een stoplicht voor fietsers. Er staat een paaltje met een knop waar je op kunt drukken zodat het licht (vlugger?) op groen springt. Toen ik woensdagmiddag met de voeten op de trappers en, voor het evenwicht, de rechterhand op het paaltje voor het stoplicht stond te wachten begon plotseling het paaltje te trillen. Onder me hoorde ik in de cadans van het trillende paaltje een trein langs het ondergrondse station Blaak gaan. Ik overwoog even om deze sensatie nog eens te ondergaan en een volgende trein af te wachten, maar de een of andere plicht riep.

Pasen is de sensatie van de opstanding. De vrouwen die het graf leeg aantroffen waren ontzet over wat zich achter de steen of onder de grond had voorgedaan. Het Paasverhaal wordt doorgaans vertaald in het beeld van uit de aarde opschietend jong gewas en het eerste ei in een nest.

Maar de opwinding en de verbijstering over het ongedachte, die al het redelijke en verstandelijke door mekaar gooit, dat moet ook Pasen zijn. Lepelen we ons ei, genieten we van de zon, maar laten we ook de verwondering een kans geven. Het leven heeft het in zich.