Acht maanden geleden, toen we nog beduusd zaten te bekomen van de eerste schrik vanwege de pandemie die ons bestaan op z’n kop had gezet, kon je ook opgewekte geluiden opvangen. Van hen die handenwrijvend riepen “never waste a good crisis” en die ons wezen op de streeploze hemel en het geluid van vogels die de stad hadden overgenomen. Ik bewonder optimisme, maar vals optimisme (waar de profeten in het Oude Testament de vloer mee aanvegen) is bedrog.

Want ondertussen willen we nu dat alles weer gewoon wordt zoals het was.

Op de aarde is driekwart van de dierenpopulatie aan het verdwijnen. Eerder hadden we zoiets al over de insecten gehoord. Voor wie veel buiten is en zijn ogen de kost geeft, is dat geen verrassing.
De mensen leggen een immense druk op alle ecosystemen op de aarde, de pandemie is daarvan een van de gevolgen, die nu niet de planten en de insecten maar onszelf treft.

Vals optimisme is alom. Zoals het idee om een paar dingen aan te pakken: de veestapel, overbodig woon-werkverkeer, waarna we weer verder kunnen met ons leven. Pessimisme kunnen we ons niet permitteren, dat is misdadig tegen de generaties die na ons komen. We moeten ons leven veranderen, niet omdat we het willen, ook niet omdat we het kunnen, maar omdat er geen andere wegen te gaan zijn.

Het is tijd voor een nieuw soort optimisme.