Uit mijn kindertijd herinner ik me dat de oudejaarsdag meer dan andere dagen z’n eigen gebruiken had. Ik ging met m’n vader mee naar de plaatselijke boerenleenbank, toen niet meer dan een zijkamertje in een gewoon woonhuis, met tafel, stoelen en een kluis. Daar werd het saldo op 31 december vastgesteld, bankbiljetten en munten op tafel en een schaal oliebollen in het midden. ‘s Middags ging mijn vader in bad.

Dat deed hij op andere dagen in het jaar vast ook wel, maar op oudejaarsdag werd dat aangekondigd als een soort ritueel. Voor het avondeten werden uit de kelder blauwe bordjes gehaald waar alleen op die avond in het jaar van gegeten werd. We gingen ’s avonds ook naar de kerk, en als we niet gingen werd psalm 90 voorgelezen. Die gebruiken zijn er niet meer. Ze vielen een voor een af, het begon al in m’n kindertijd. Er kwamen sommige andere gewoontes voor in de plaats, die dan ook weer afvielen.

Wat ik heb bewaard is de gedachte dat oudjaar iets heeft van een overgang. Wat komt is deels onbekend. Wat onbekend is kan onzeker maken of zelf angst aanjagen. Je kunt het ook aangaan als een avontuur, zoals het leven als een ontdekkingsreis gezien kan worden. Zo werd het ons als kinderen doorgegeven, dat heb ik in ieder geval bewaard.